önce
aþký yarattýk ellerimizle
ve sonra
ölümünü izledik gözlerimizle
nede cesurduk
sýzlayan kemiklerimizle...
ölüyoruz iþte !
iki þehirde yanyana
sözlerin nefesimken
kapanmýþ dudaklarýnla giderken sen
þiirlerimi kestin orta yerinden
yetmedi !
dilimi vurdun ökçesinden
bu kanamalar
baþucumdan…
hani...
batýnýn kanayan dudaklarýndan yazmýþtýn
en son mektubunu bana
nargilenin kýzýllýðýnda
duman el yazýsý ile
akþam gözlerinden öpmüþtün ikimizi
eksik kalan yanlarýmýz
yuva yapmýþtý mayýsýn dallarýna
unutmadým aklýmda
hüzün suskunluðunda
bir bir çevirdim yapraklarý
duvardaki saati
unutmadým saklýmda…
deniz þahit !
sabahçý kahvesinde unutulmuþ yakamozlar
ellerinin terli yamaçlarýnda yýkanýrken ay
kandýrmýyordu avuntu duraklar…
kan durmuyordu
ulaþýlmaz seferlere çýkmýþtý zaman
sol göðsümün altýndan havalanýrken turnalar
zeytini dalýnda
kuþu kanadýnda
sözü uçurumda
býrakan sen
ne çok sevdim seni
bir bilsen
kýskandým söyleyemediklerimden…
sýrf sen seviyorsun diye
kýrmýzýdan baktým bu gece yedi tepeye
bir bakýþta yakmýþtýk bu þehrin ýþýklarýný
hatýrlarmýsýn
fethedilmiþti yeþillerim
gözlerinin zindanlarýnda kýrýlmýþtý zincirlerim
karanlýðýn seyrinde
tarihin tozlu raflarýnda
körüm bu gece
amayým sustuklarýna
ü ç ü n c ü bir göz d e ð m e s i n diye
örttüm dilimi þiirlere
bir ben üþüyorum
birde yaradan biliyor
ölü bir kentin
gözlerinde titreyen hüzünleri…
yýllarca
savrulduk oradan oraya
mayýs hazirana haziran kasýma soyundu
mevsimler hep ayrýlýk oldu
ve biz hep çýplak kaldýk
en derinlerde
aþka ayrýlýk giydiren aþýklar
kimi mezopotamya olduk
ayný bardaktan su içtik
içtiðimiz sularda yakýldýk
kimi meriç olduk
delice çaðladýk
rüzgarý eteklerimizde yakaladýk
mesafelere aþk durduk
l a k i n
hep en son durakta
sokak lambasýnýn buðulu sesinde
ses verdik sessizliðimize
dudaklarýmýz asya
boylu boyunca uzanmýþ
fýrat akýyordu bozkýrlarýmýzda
nevetra aðlarken duvarlarýmýzda
mostar köprüsünden geçiyordu çocukluðumuz
yýkýk dökük
vataným gibi sessiz
vataným gibi kimsesiz
dimdik ayakta sevdim seni bayým
gözyaþýmla seviþirken kurþunlarýnýz…
þiirimdin sen
ellerime el veren sevdam
avuçlarý ayrýlýk kokan adam
uzat þimdi ellerini
son verirken mektubuna
parmak uçlarýndan öpsün
dudaklarýmýn hüzünlü gölgeleri
u n u t m a d ý m s a k l ý m d a
baþucu kitabým ve arasýnda mektuplarýn…