Ayrılığa Çağrıdır Her Aşk...

Dýþarýda kýpýr kýpýr, ateþböceði çocuklar,
Bahçede yemyeþil körpe bahar,
Raflarda tozlarýyla barýþýk okunmayý bekleyen kitaplar,
Dillerde dinlenmeyen melodi ve sahipsiz ezgilere karþýlýk,
Gözlerinde derin sýzýya belenmiþ bir fotoðraf varken kadýnýn,
Deðer mi dersin bakýþlarý gözlerine mýhladýðý sevgiliden gayrýsýna?..


Yürüyor kadýn ha bire,
Yol alýyor geçmiþinden, düþlerinden, kendinden,
Adamýn davetsiz menzilinde konaklýyor yüreði…
Gözlerini metruk bir kentte açtýðýnýn farkýna bile varmýyor ürkek bakýþlarý…


Þöyle bir göz gezdiriyor hafiften,
Nereye baksa kýrýk dökük,
Ne yana dönse çatlaklarýndan hüzün sýzan taþ duvar…
Yine de býrakýp gitmek istemiyor yüreðine dokunan bulut yüklü elleri,
Baþtan ayaða ýslatsa da acýya doygun hatýralar…


Kalemiyle ulanacaðýný düþünüyor olmalý kadýn,
Hüzünbaz adamýn kaygýlý geleceðine…
Sahi kaç kadýn dayanabilir ,
Sevdiði adamýn yüzünden mazisinin izini silmeye?..
Ya hangi yürek kaldýrabilir bilmediði puslu bir geçmiþle savaþmayý?..
Bilmiyor küçük kadýn, bilmiyor mücadelenin kaç dili olduðunu henüz…
…






Sosyal Medyada Paylaşın: