SERÇE KANADINDA UMUDA UÇTU KADIN...

Bir kadýn belirdi pencere camýnda,
Þöyle bir süzdü ýslak kaldýrýmlarýn kimliksiz gövdelerini,
Suya düþüyordu ne varsa milim milim büyüttüðü…
Boþluða el salladý kadýn…
“Yorgun akþamlarýn talihsiz ezgisiyim ben,
Lütfen, lütfen beni de alýn…”


Boðulmuþtu sanki…
Hüznüyle boy ölçüþecek sevinçler biriktiremediði için,
Kýzgýndý kendine…
Yumdu gözlerini bir an,
En dipsiz geceyi içinde buldu o vakit…


Ayrýlýkla seksek oynamýþtý tüm ömrünce,
Bir ýskalasa hüzün ikincisinde affetmiyordu,
Bundandý yüreðini aklýna gömüþü,
Bundandý adým adým alev toplayýþý gözlerine…


Adýný koyamadýðý gereksiz bir acýyý taþýyordu kadýn,
Gittiði her yere cesedini sürüklüyordu ardý sýra,
Saðýr kulaklar yetiþtirmiþti ruhuna üstelik,
Duymayacaktý hüzünbaz geceleri,
Duymayacaktý hiçliðini oysa…


Birkaç týkýrtýnýn ardýndan açtý gözlerini kadýn,
Penceresine konan ürkek serçeyi fark etti,
O da kaçýyordu geceden belli ki,
Korkuyla harmanlanmýþ umut sarmýþtý bedenini,
Aralayýp camý avuçladý küçük kuþu,
Ýstediði kadar saðýr olamadýðýný anladý o vakit…
Beklemeye koyuldu yoldaþýyla kýzýl güneþi…
…

15.04.12



Sosyal Medyada Paylaşın: