Yokluğuna Serenat Hazırlığındayken Gece...

Tam bir ay önce,
Sözüm ona geceyle gündüzün denkleþtiði bir 23 Eylül Pazar’ýydý,
Gülüþünü üzerimden çektiðin o karanlýk zaman dilimi…
Kime göre uzundu vakit kime göre kýsa?..
Hayýr, reddediyorum ben bilimi,
Ömrümün en uzun gecesini taþýdým o gün omuzlarýmda,
Üstelik hala doðmadý güneþim doðmayacak da,
Sen tekrar “bana” açana dek gözlerini…


Avurtlarý çökmüþ, tebessümü silinmiþ bir düþü taþýyorum,
Baktýðým her noktaya seni taþýyan fersiz göz kapaklarýmda,
Gözyaþlarým,
Eriyen mum taneleri gibi donuklaþýyor zamanda…
Sen varken,
Güneþ uykusundan uyandýrýrdý umudu,
Gece sevdaya besteler düzerdi,
Cam kenarýnda sevdiðini izleyen kýza serenat yaparcasýna…


Yazmak çoðaltmaktý anýlarý, biliyordum,
Ve santim santim azaltmak için seni,
Yüz sürmedim uzunca bir zaman gece sustalý þiirin diline…
Tüm geceleri gersem de güneþin göbeðine,
Engelleyemedim delice bir aþkýn avuçlarýmda patlamasýný…


Öyküsü kem gözlere d/okunmuþ bir aþk mýydý bizimki?..
Yüreklerimizin kandili ýþýl ýþýl yanarken,
Hangi fütursuz rüzgar söndürdü ateþimizi?..
Hangi kara buluta dokunduk da içimize boþalttý gözlerini?..
Ah, benim kendime sakladýðým deli sevdam!..
Týkadýðým kulaklarýma ha bire þarkýmýzýn sustuðunu fýsýldar,
Geceyi öldüresiye d/öven þizofren þair çýðlýklarý…


Hiç kimsenin bir tanýdýðýna benzetemeyeceði kadar yabancýyým artýk bu kente,
Sen yoksun, gözlerin yok, sözlerin suskun,
Tüm tanýþýklýk alametlerini bir bir yitirmekte þehir,
Gök puslu, ay kýrgýn, lodos vurgun,
Ve bir kadýn aðlayýp güneþi küstürüyor gecenin orta yerinde…
…





Sosyal Medyada Paylaşın: