ilikte deprem bu,kemik yalýtýr,ten sarsýlmaz ruhundan çekilir nehir,ruhunu basar deniz yüzüne bir çizgidir yýkýlan,saçýna beyaz yürek saatli bomba,göðüs duvarýnda dilsiz
diz boyunca kardasýn toprak neden kupkuru yaðmayan yaðmurdan mý çamur beline kadar hadi yürü duvarlar koþarken göðsüne doðru ayaklarýnda unutuluþla örülen aðlar
göðün göç yolundayken,uzakta uçuþur kuþlar seçer yaðmur seni,saçýna deðmeden yaðmýþtýr gecenin her salisesi durur zihne ur iþler gün, gökten yorgana düþen saati bozuk taþtýr
artýk masanýn üstü tenha,sandalyeler bomboþ yel bile kapýna dargýn,zil ölüden de dalgýn adýný ünleyen yok,sözcükler cümleden düþmüþ çöktükçe aðýrlaþýrsýn koltuðun senden yorgun
ne sen içindesin ne gün farkýnda senin aynanýn alnacýndayken,aynadaki yüz kimin ah o kerpiç batýndaki cila yalayan cenin senden mi kurudu, balkonda asýlý adam kim
ne güzeldi her akþam tüm lambalar yanýyordu güneþ yatýda gibi yanýnda uyanýyordu merhabalar çiserdi, koruk yüz þarabolurdu çölde bir ýslýk çalsan ,arkanda nehirler ordu
ah þimdi akmýyorsun nehrin iniþ yataðýnda önünü çöl kesmiþ,yol kum fýrtýnasýnda yitik hakkýný yiyorsun ömrün, hayatýn yutaðýnda sus! duyulmaz bu kolonsuz çöküþten gelen çýðlýk
ömer faruk hatipoðlu (Edebiyat ve Eleþtiri, Sayý:81, Mayýs-Haziran 2005)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ömer Faruk (ofh) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.