Yapraklarını Döküyor Hüzünler
Kabuk baðlayan bir yürek yarasýnýn
Gözlerinden akan yaþtan baþka
Ardýndan hiçbir iz býrakmadan gittin.
Darp izi yok gözlerinin, gözlerimde
Sözcük izi yok býraktýðýn son cümlende
Ellerimde saçlarýnýn kokusu bile yok.
Güneþin doðmaktan utandýðý sokaklarýmda
Göðün yanaklarýndan süzülüp akan,
Sancýlý hýçkýrýklarýmýn haricinde
Sana ait hiçbir iz yok bende.
Baðrýma açtýðýn yaralarýmdan sýzýyor taþan acýlarým
Dikiþi patlamýþ sinemden akýyor kanlý bir cerahat
Þiire tutunuyor elinde bastonuyla yaþlý bir soru
Ve cevapsýz þekilde can veriyor gözlerimin önünde.
Umutlarým filiz açmasýn diye kesiliyor dalýndan
Arafta bekliyor bedenimi yakacak cehennem.
Sensiz, sonbahar kýlýðýna giriyor tüm mevsimler
Ve güz kod adýyla, yapraklarýný döküyor hüzünler
Ayýn bile aydýnlatmaya gücünün yetmediði bir gecede
Genzime kaçmýþ özlemini çýkarmaya çalýþýrken,
Hasretin “ikra” zikri ile okuyor canýma.
Sanki cehennem baðdaþ kurmuþ sineme de
Ateþten bir ýrmaktan su içiriyor ellerin.
Yokluðunun o en zifiri karanlýðý çökünce de
Gözlerimden akan teri içiyor dudaklarým.
Her þeye raðmen, aksaný bozuk bir temenniyle
Dualarým çivileniyor, semanýn en sert yerine.
Gazze’den kan ýsmarlýyorum, kanamayan yaralarýma
Eylül’ün en sulu yerine banýyorum hüznümü yine
Yetmiyor bu kadar gam, hüzün ve gözyaþý;
Kuyunun en dibine düþmüþ umudu çýkarmaya.
Umuda çokça aþermiþ ruhuma yedirmek için,
Ya Srebrenitsa’da doðmuþ bir çocuðun umudunu
Ya da Eyyub’un sabrýný bulup getirin bana.
Yoksa düþüp öleceðim, ölümü emziren kirpiklerinden
Son nefesim kayýp gidecek hasret kokulu o ellerinden.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.