gözde bir sözcüksün biliyor musun oysa kýsa bir ses,sen ben de, sende böyle küçük sözcükte dünyayý saran bir ses miyim söyle sen
ben vardým önce, geldin hiç beklemediðim bir zamanda yüzümde hiç sivilce yokken daha istop oynuyorken sokakta gülümsedin gülümsedim sen girdin kalp kolyeme dýþarda kaldým kendimden
ne çok söz ediyorlardý senden çok matah bir þeydin gözümde çünkü sen oluþmuþtu içimde ve büyüyordun gitgide
öylesine bakýp geçiyordum baþka senlere sen de öyleydin biliyordum çünkü ayný hamurdan karýlmýþtýk ayný topraklarda
ayný þeylerden hoþlanýyor ayný þeylere gülüyorduk saatlerce sussak,ikimiz de konuþmazdýk sahi kim konuþurdu adýmýza yolunda gitmezken hiç bir þey
ayný kasabada, ayný sokaklarda yürüdük sen olmayý ne zaman býraktýk biz olamayýz dediðinde mi saparken baþka yollara derin uçurumlar girerken aramýza büyük kentler, büyük umutsuzluklar ses olup küçülürken
neden arýyorum öyleyse hani yitip kaybolurdu küçülenler hani görünmez oldukça ýsýtmazdý güneþ
23. 11. 2012 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.