Gün aðarýrken aðrýr en çok yaralar Kýzýla boyanýr Omuzlarýmda býraktýðýn yükün darp izleri
En kýrmýzýsýnda boðulurum acýlarýn En yalnýzken En kimsesiz anýmý kollar yaralar Acý çektirmek için Yalnýzken güçsüzüz en çok En çok karanlýkta körüz En çok geceleri yalnýzýz
Gözlerimden akan ýslaklýk nem yaptý ruhuma Ýyi gelmiyor aðlamak artýk Kalbim bozuldu. Daha bir hasta oluyorum aðlarken Daha yalnýz Gözyaþlarýmdan azalýyorum Kendimden bitiyorum
Her gece bir anne aðlamasýnýn nöbetini devralýrým Sabaha karþý Acýlarýn en yalnýz yerinden baþlarým acýmaya Yaralar dökülür sonra ayak altlarýna Ezilir, toza topraða karýþýrlar Bazen gidenlerin ayaklarýna yapýþýr yaralar Gidenlere acý çektirmek için. Ayak izleri en çok yaðmurda kaybolur Dinmez bazen yaðmurlar Yaralar geçti zannederim “Artýk iyileþtim, iyiyim” derim Ýyiyim dediðimde baþlar yeniden Acýlar kaldýðý yerden, yeniden yaralanmaya
Yaralar her gece hortlamak için iyileþirler Yakýp gömdüðümüzü zannettiklerimiz En çok cesedimizi rahatsýz edenler Þimdi tepemizde tepinmekte Yakamýyoruz yaralarý Geceyi aydýnlatamýyoruz Gidemiyoruz kendi cesedimizi sýrtýmýza alýp Göç edemiyoruz Taþýyamýyoruz midemize oturan yalanlarýn yükünü Midemiz bulanýyor sadece Yalanlardan kusuyoruz Kimsesizlikten üþüyoruz Yine de gidemiyoruz Kaldýðýmýz yerde býrakýp kendimizi Alýp cesedimizi omzumuza Gidemiyoruz Madem ölemiyoruz En iyisi yaþayalým
Hadi üfle ruhumu Dirileyim yeniden Hiç ölmemiþ gibi Gün aðarýrken aðrýlarýn arttýðý anda Yeniden acý çekmek için baþlayalým yaþamaya
Ölmeyi beklerken tüm ruhumuz Bir gözümüz yaþama ihtimalinde asýlý kalýyor
Gitmeye geç kaldýðýmýz için sindiremediðimiz yanlýþlýklarýmýz oldu Oturdu ruhumuza sevdamýz Sevda yük olduysa omuzlarda Bu yüzden kanar en çok yürekler Bu yüzden kýzýla boyanýr tüm zamanlar ve yüz yüze bakan sýrtlar
Her yara kabuk baðlar zamanla Yüz yüze bakmadýkça sýrtlar Ayrýlýðýn aðrýsý yapýþmadýkça yakalarýmýza Ve gitmek için henüz vakit erkense Ölmek için kalabiliyorsak Kapanýr yaralar canlý derinin altýna
Yüz yüze bakmayan suratlar hariç Bir de gün aðrýsý Geceden kalan Kapanmaz
Þimdi avuç açtým gökyüzündeki yaðmura Yaralarýmýz kapansýn diye Sen de kapan yaralarýma Tutun yarýnlarýma
Dokuz Kasým Ýki Bin On Bir 17 30 Nevin Akbulut
Not : Þiirime yüreðiyle ses olan Ýsmail Mancar’a Sonsuz Teþekkür ve Sevgilerimle,
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.