Çamur rengi suskunluklar doladým dilime Ve yalnýzlýðýn en keskin yerinde cambazlýk... Ne kadar insana uðrandýysa açýlmadý kapý, Sevilmedi kimse,Kimseler hep yalnýz...
Yaþadýðým yer dört oda bir duvar, Küstüðüm yer bir oda, dört duvar kadar ...
Sustuktan sonra dindi acýsý... Nerden bilebilirdi ki kelimelerin de dinlenmek gibi bir ihtiyacýnýn olduðunu;
... Kulaðýma eðildi ve sordu: -Adýn nedir? Demedim adýmý...
’Adýnýzý bilmemeleri sizi üzmeyecekleri anlamýna gelmez’
Þimþeklenir gözleri; Tanýmadýðý insanlardan, Tanýmadýðý hayatlardan, Bir þeyler ezberlemek zorundadýr þimdi, Çamur rengi suskunluklar sýçrar diline Görür konuþmaz, Duyar diyemez...
Ve yalnýzlýk ne mühim bir kýyafet, Her bedenin üstüne cuk oturan...
Ýkinci tekil þahýsýn gitmesi, Sen’sizlik oluyorsa, Ne denir ki buna... Gitmeler haram denilmeli, Dönmeler helal...
’Hiç bir þiire yalnýzlýk yakýþmýyor’
Sosyal Medyada Paylaşın:
neptün. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.