Vefakâr
Sen kurak iklimde büyüyen bir çocuðun
Hiç kar görmemiþ halisin
Nefretin þiirime bulaþmadýðý hiç
...
Sen yaðmurlardan da güzelsin
Hiç gökyüzüne ait masal dinlememiþ gibi
Hiç kendine yazýlmýþ bir þiir okumamýþ gibi
Gözün gördüðü dile bir türlü düþemediði
Benim herkese pek de bahsedemediðim...
Yavru bir özlemdi büyüdü þimdi
Ne yazýk ki zamaný yüceltiyorum gözümde
Bu sana ait olan çok güzel bir haber
Sen dolmuþ gözlerim(deki) mutluluk sicim sicim
Dilimin ucunda dönüp duran susamadýðým isim
...
Hayret etmekle yetinmiyor yetinemiyorum
Silinmiþ bir karanlýða çizilmiþ gibi...
Sen sis kaldýrmýyorsun hiç...
Vardýr elbet diyeceðim bir cümlenin köþesi
Bir kelimenin de duraðý vardýr
Hiç söylenmeyen en güzel cümlelerde
Ve birbirine deðmemiþ aðýr sesler
Bir çýðlýðý kaldýrmaz kulaðým mesela
Hep güzel konuþ diye dinleyeceðim seni
Eflatunu seninle seveceðim
Olmadý turuncuyuda...
Bilinmeyecek þey pek az
Olmadý bir dilim ekmeði gururla böleceðim
Eksilecek fakirliðimden bir þey
Gönlüme kat kat huzur makamý...
Ve diyeceðim
Vefanýn hep gözünü açýk tutmalý!
Sonra zaten hep o zengin sofrasý...
Kâr’dan fedakârlýða kadar
...
Kar dan nerelere nerelere
Ve onlarca þiirimde bize
Hep iyi niyetimize,biz’liðimize...