Yokluğunun Kırkına Merdiven Dayadı Zaman...

Yokluðunun kýrkýna merdiven dayadý zaman,
Ve her basamakta dirhem dirhem azalarak,
Yavaþ yavaþ silinmekte dev aynasýna yansýttýðým siluetin…
Ben mi çok anlam yüklüyorum yaþantýlara,
Zaman mý eksiltiyor bir þeyleri,
Bilemedim…
Hayat söyleyecek son sözleri…
Dinleyeceðim!..


Gözlerin vardý,
Dökülecek tek bir damla yaþýna kendimi astýðým…
Titrek alevlere meydan okurcasýna yakardý canýmý donuk bakýþlarýn,
Þiirler yazdým en sessiz harflerle,
Metruk ezgiler tutturdum kimliksiz türküler eþliðinde,
Ve Dicle’yi þahit kýldým bir baþýnalýðýma…
Dicle aðladý, ben aðladým,
Lal kesildik nihayetinde,
Gözlerimizi konuþturduk peþi sýra,
Kimseye duyurmamak için saklýmýzý…


Hafýzam zamana inat koþturdu belleðini dört nala,
Senli her kareyi canlý tutmak adýna tekrar tekrar yaþadým her aný…
Bir kere yaþadýðým ayrýlýðý,
Bin kere taþýdým omuzlarýmda,
Ondandýr ruhumun geçkin kadýn görüntüsü…


Kýrklar Daðý’na yokluðunu sürdüm,
“Kýrký çýktý, yeter, yetti bu hüzün hengamesi!” dedi,
Evet, yetti tek baþýna, seyircisiz sürdürdüðüm pandomim,
Hayat atacak son replikleri bundan sonra,
Ben susturmaya yemin ettim ruhu çekilmiþ sözlerini!..
…
…
.




02.11.12







Sosyal Medyada Paylaşın: