Bu sessizlik
Bu kalabalýk
Nasýl da acýklý uyumdalar
Bu türkü
Bu sus oluþ sonrasý resim
Boðazýma hýnzýr bir kement...
Gökten bir esrime var gözlerimde Hevi
Bir yitik zaman melodisi duyularýmda
Gücenik sýzýlý
Karýþýyor çocuk yüreðimin ikircim sularýna
Biliyorum
Ýðde kokusu gibi deðil ilkbahar
Deðil kestane buðusunda kýþ
Bulanýk akýyorum bu aralar
Kirpiklerimden dudaklarýma
Anlýyor musun?
Ah Hevi
Parmaklarým kördüðümken leblerime
Bir çift çoban ateþi öpüyor yürek yerimi
Yaralý içtenlikle
Deðil hayallerim atlý
Yalýn ayak sendeliyorken…
Usul usul
Saç tellerimden süzülüyor gök
Uzun ýslýklar çalýyor rüzgâr
Güneþ mahpus geceye
Geceler býçak
Pencereler ürperiyor yýldýz yansýmasýndan
Yaðmurun sesi ki Hevi
Yürek kuyularýmda Yusuf!
Söylesene Hevi!
Hangi yýkýmýn avuçlarýna dualar süreyim
Hangi birinin etinden hançeri söküp alayým
Kalmamýþken masallarda bembeyaz bir ülke
Býrak Allah aþkýna býrak da
Örseli yükten kurtulmak istercesine
Düþ uçurumunda sayýklaya sayýklaya geçmiþi
Kentin en karanlýk köþesine gömeyim kalbimi
Simsiyah içleneyim sonra
Tebessümü nasýlsa unuttu sevinç
Kekelemiyor dahi huzur
Büyüyen bir gölgeyim sadece
Aynada ki aksinden incinen…
Biliyor musun Hevi?
Kekelesin diye sevinci
Hece hece…
Öyle ya;
“umutlanmak insanýn en büyük acýsýdýr”