Karanlýðýn ortasýnda üþüyen bir duvarým
Azrail’in kanat çýrpýnýþlarýný bekliyorum
Aðzýmda çatal yürek kaideler
Gamzelerimde çýrpýnan soðuk gözyaþlarýný vurguluyor
Sokak kedilerinin kirli týrnaklarý kanatýyor göðsümü
Yabanýl sessizlikte…
Kimliksiz bir yük omuzlarýmda
Her ah deyiþim öfkemin katran karasý imi
Geceyle çiçekleniyor endiþelerim
Bir kaþým bulutlarda
Damýttýkça sevinçleri sabi acýlarýmdan
Gözbebeklerimde büyüyor keder.
—Ki anneme susuyor
Babama gülümsüyordum-
Zaman ve mekân
Ýçime simsiyah oturuyorken…
Serçelerin gülümsemelerine duyarsýz kalýyorum
Elimi eteðimi dünyadan çektiðim saatlerde
Aldýðý soluktan usanmýþ bir can çekiþle medet umuyorum
Gölgesi büyüyen bir daðýn yamacýnda
Gökyüzünden…
Dilimdeki sessizliðe imrenen yýldýzlara
Þemsin asasýný savurdukça
Bir dünya iç geçiriþine þahitlik ediyorlar Mevlana’nýn
Ki susmak ve ölüm ruhsuz deðildi þemsin gözyaþlarýyla sustuðu
Can verdiði anlarda
Bir çýrpýnýþý anýmsatan diri zamanlara dem vuruyorken
Afiþe edilmiþ bir yazým karakteri
Yakýyor alnýmý harf harf
“bir muma ateþ olmak mýdýr yaþamak” cümlesi
Ki bir damla gözyaþý söndürmez mi nefesi?
Okþar gibi bir öksüz çehresini
Dokunuyor tenime bronzlaþýrken kelimelerim
Gecenin gözlerimde büyüttüðü simsiyah buhurdanla
Soru iþaretlerimi…
Dilimde ki küf tadýna yenik düþüyor kahkahalarým
Dudaklarýmýn ucuna kadar gelen isyanýn saltanatýna son veriyorum
Uyuyanlarýn gülünçlüðüne aldýrmadan
Yürüyorum külden anýlarla mezar taþlarý arasýnda
Tükendikçe sözcüklerim hafifliyorum bu düzlükte
En iyi bildiðim þeyi yapýyorum sonra
Yenilmemek için aynada ki aksime
Ýçtenliðimle
Susuyorum…