Herkes Üfürecek Kendi Sûruna

Dað gibi yýðýlsa tez biter nakit,
Herkes anlar yalan zaman ve zemin.
Çabuk unutuldu yapýlan akit,
Elest meclisinden çýkmýþken demin...

Kulluðu leþ gibi yere gömerken,
Ýstikamette kim durabiliyor?
Ýrinli memeden cürüm emerken,
Kim azgýn nefse gem vurabiliyor?

Yol, durak, park açýk yatak odasý,
Bi perva olaðan çiftleþen itler!
Sonsuz özgürlük ya! Asrýn modasý,
Ar, hayâ sürgüne göðe gittiler...

Týkar kulaðýný dinlemez bahtsýz!
Ýlahi naðmeler verirken haber.
Kimi de bu sesten olur rahatsýz,
Müezzinler derken; Allahuekber! ..

Ýnsan köle olmuþ bed gururuna,
O hangi yolu seç derse seçiyor.
Sanki dünya döner en son turuna,
Korkarým çareyi bulmak geçiyor...

Özüne yok olsun gayrýya saygý,
Güzel hasletlere bi alâkadar.
Þuursuz nereye? Hem de yok kaygý,
Nereye! Nereye! Nereye kadar? ..

Aklýmla yaptým der vah! Öðünerek,
Eyvah! Kimse görmez hiç kusurunu.
Melek Ýsrafil’e artýk ne gerek,
Herkes üfürecek kendi sûrunu...
Sosyal Medyada Paylaşın: