ÇOBAN ile REYHAN

Reyhan, yörük obanýn eþi yok has kýzýydýn,
Sümbül, çiðdemden alâ benzerdin yaban güle.
Reyhan, eriþilmeyen süreyya yýldýzýydýn,
Bilmem saçlarýn yine; kara mý lüle lüle? ..


Terk ettiðinden beri garibim bu mahâlde,
Üç on yýl geçti mi ne sanki asýr arasý...
Burdan haberin var mý oba, yayla ne halde?
Billûr gibi pýnarlar akar katran karasý! ..


Ey kokladýðým Reyhan ey gönlümün maralý,
Ben çoktan haram ettim gözlerime uykuyu.
Neden habersiz gittin? Beni koydun yaralý,
Sensiz yeþil vadiler cennet deðil kör kuyu! ..


Kendini bekletipte þafaklardan dönmeyen,
Bilsin ki yýllar yýlý benliðim kör-kötürüm!
Yokluðunda yanýp da küllerim de sönmeyen,
Közümden verin ona ey rüzgârlar götürün! ..


Rüyalarda görürüm yok çevrende hiç ýþýk,
Gittiðin uzak ilde olamadýn mý kutlu?
Iztýrap içindesin sûretin pek karýþýk!
Ah ben yanarým sana olamadýysan mutlu...


Bir baksa aynalara ne çok þey der þakaklar,
Göçmen kuþlar gidin de benim yerime sorun;
Düþmüþ mü benim gibi kara saçýna aklar,
Olmuþ mu çocuklarý var mý bir-iki torun? ..


Aç artýk gözlerini hayâl perdesini del!
Beni zihninden sil at behey deli divane!
Ta otuz yýl evvelden yürü de bu güne gel,
Reyhan, böyle söylemiþ; kendime kurdum hane...


En güzel duygularý gönlünde duya duya,
De ki; nede güzeldi benim daldýðým hülya.
Uyan hey! Çoban uyan kanmadýn mý uykuya?
Uyudun ve uyandýn say ki; gördüðün rüya...

Recep Odacý



Sosyal Medyada Paylaşın: