KOR YALNIZLIĞIM

Çok hassaslaþtý kalbim,
Hemen kýrýlýyor her esintiye,
Aslýnda hiç acemi deðil yüreðim.
Bu dert bana çok tanýdýk,
Ýlk deðil ki bu ayrýlýk,
Gözlerimi esir almýþ aðlatýp duruyor,
Sözüm de geçmiyor soyha gönlüme.
Aradýðým mutluluðu bulamadým,
Yýllar rüzgâr gibi geldi geçti,
Geç kalmýþtým.
Beklediðim mutlu günler ,
Ýlk trende gitmiþti.
Aklar küme küme saçýmda,
Son mevsim,artýk her þey boþuna.
Elinden oyuncaðý alýnmýþ gibi,
Ýki göz iki çeþme aðlayarak,
Çocukça davranýyormuþum,
Büyümüþüm,büyüklerim söyledi.
Kim bilebilir ki,
Sözlerimin müebbet giydirilmiþ,
Zindanlardan kaçan firari olduðunu,
Ölümün sýnýrýnda,
Ecelle cebelleþirken,
Kimlerle vuruþtuðumu.
Ne zaman sýðýnacak bir limana yanaþsam,
Her seferinde sarp kayalara takýldým,
Ýyi bir kaptaným aslýnda,
Hiç bir fýrtýna da gemiyi batýrmadým,
Hiç bir akýntýya teslim de olmadým,
Anladým ki ne geminin suçu var,
Ne limanýn...
Suç...
Dibini göremeyecek kadar kör olan yüreðimde.
Hangi yöne baksam hayalin takýlýr gözbebeklerime,
Sen olursun,
Kehribar rengi sonbaharlar yüreðimde yaþanýr,
Beyaz kasýmpatýlarda ölümler düþlerim,
Umut kýrýklarý batar yüreðime aðlayamam,
Güneþin þavkýnda,
Ayazlar üfürürken yalnýzlýðý yüzüme,
Dizlerim titrer yýðýlýr kalýrým,
Seni beklediðim bu öksüz kent yýkýlýr içimde.

MEHMET ZAFER
Sosyal Medyada Paylaşın: