GECİKEN İNTİHAR

Uzanacak ellere hasret baðrýmdan,
þanssýzlýklarýn gazabýna uðradým,
periþan halimle fýrtýnalar kopardým,
Yalnýz günlerime çare arayýp,
acýlarla dolu geçmiþime örtü olsun istedim.
Estikçe beni aþtým,
beni aþtýkça yýktým duygularýmý.
Ben ben deðildim artýk.
Bu yýkýk,bu dökük adam ben deðilim.
Ne bunca çaba,ne bunca inat,ne bunca istek
Yetmedi,yetmedi!
Ne zaman sýðýnacak bir limana yanaþsam,
her seferinde sarp kayalara takýldým,
Ýyi bir kaptaným aslýnda,
hiç bir fýrtýna da gemiyi batýrmadým,
Okyanusta hiç bir akýntýya teslim de olmadým.
Anladým ki ne geminin suçu var,ne limanýn.
Suç, dibini göremeyecek kadar kör olan yüreðimde!
Göz kapaklarýma yapýþýp,
göz bebeklerimden ciðerime akan
iflah olmaz kimsesizliðime
teslim ederken bedenimi,
ölümler çiseliyor ömrüme inceden inceye.
Usul usul damýtýlýyor karanlýk
acýlarýn ücra köþelerinde.
Ve oluk oluk dökülüyor birden yüreðime.
Ýçimde biriken ezilmiþlik,
her geçen gün büyüyen kaygý,
onulmaz endiþeler kemiriyor beynimi.
Kimbilir ne zaman asacaðým kendimi!!
Ýpi koparýlmýþ yalnýzlýk etrafýmda dört dönerken,
dibi delik kara çukurlarýn içine çökerek güçlenen,
dibe yaklaþtýkça acýlara gömülen
sahipsiz bir savaþçýyým ben.
Bazýlarý bitmiþ þarap þiþelerinden
molotof kokteyli yapmayý marifet saysa da,
ben intiharý geciktiriyorum her þiþede.

Mehmet Zafer

Sosyal Medyada Paylaşın: