dün de vardýn bugün de sürekli
sayýsýz soluk alp veriþlerin türküsü
dua ederken aðzým, yüreðim
seni isterdi Tanrý’dan
bir ruh gibi dolaþýyordun çevremde
ellerini dikiyordu, örüyordu kadýnlar
ocak baþlarýnda fýrýn aðýzlar ekmek yayýyordu topraða
bir kamýþ ucunu büküyordu suya
dökülüyordum tepeden kum kum
ýrmaktan yüksek bir söðüt dalý
yansýyordu alnýma aydan
sularý geçiyorduk
on kuruþluk bir güneþ parçacýðý kaynaðýmda
gülenyüzümde sen bir kese kâðýdý tuz
öðün savan gök domates
ellerimizle ördüðümüz deðirmen
masal gözlerinde nohut içi bir zaman
her zaman taze düþüncenin
buzaðý ayaðýna dolaþmýyor ipler
salýncakta þarký çocuklar
neresinden baksam ovanýn, vardýn
siz’li toprakta yanan ocakta
dumanýn genzimde güldü
sevgi batýrmýþtý canýma
pamuk týrnaklarýný
çýkýyordum,çýkýyordum yükseliyordu o dað
insan soluðundan yapýlma
halk bu kendi çiçeðini açar
en onulmaz yerinden
canlý kurdelâlarla baðlar zamaný
13.3. 1991 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.