yaklaþ ben, bana yaklaþ
gözlerinin içine bak
bütün dediklerin üstü örtük sen diyor
sen almýþ baþýný, nerde kimbilir
ben’i görmüyor
çatmýþ kaþlarýný ben
iki yüzünü bir/e indirme çabasýnda
yarým bir insaný tümlemek için
dedikodu duvarýný yýk
yaklaþ iyice
dokun teninin sýcaklýðýna
bütün uzaklýklarý dondur
neden hava pusludur
içine kapanmýþ gökyüzü
bilmez mi ki dünya duraklýdýr
ara sýra simsiyah olsa da görüntü alanýn
aradan sýzar güneþ ýþýklarý
bayraðýný alýp alanlarý dolduran halk olur bazen
bazen tazyikli suya meydan okuyan kadýn!
kimbilir kaçýncý yürüyüþünde kendine
eþitlenir duygunla aklýn
yollarda ezilen ellerini toplarsýn
bir gül demetinde sunarsýn dosta
ekmeði hergün küçülen halkýn
katýðý olur þiirlerin
belirir alýnlarýnda yýllardýr silinen ay
beyaza çalar ortalýk
sen çiçek çiçek doku kendini
topla aklýný desem, akýl hapiste
susuz kaynamaz ki çaydanlýk
yeterince doldur suyu fokurdasýn
boþalsýn buharýndan yalnýzlýk
sen- benlik bitince ne/ler olur bilirsin
birleþince iki yürek
birliði kanýtlanýr Tanrý’nýn
31. 10. 2012 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.