servi kavaklarýn ardýndan
ay gülerdi
minare eðilir bakardý boyumuza
ne cüce adamlardýk
hesaplamazdýk yarýný
günlerce belki, yýllarca kalýrdýk ayný yerde
mor esintilerdi
her yönden eserdi
döndürürdü çevresinde
usul atardý adýmýný aþk
tökezlerdik
kara büyüler yapýlmýþ
kýrk düðüm atýlmýþ gibi
yüreðimize
kahvehaneler önünde
sandalyelere kurulurdu adamlar
ölü deðiller gibi, ya da hiç ölmeyecek
biri kalkardý ayaða
taklidini yapardý diðerinin
bastonla kovalarlardý birbirini
diðer ölülerin yanýnda
biri diðerine yavaþça dokunurdu
kimse kalkmazdý masadan
ölülük bulaþýcý hastalýk gibi
adamlar ölü, ben diri
olur mu
öldürürdüm sana koþan bütün yollarýmý
adým okunmazdý yanýnda
dilinin ucuna gelsem yutardýn
adresi deðiþirdi sözünün
yine de dönüp bakardýn
arkana
hepsi öldü
düþleriyle gömüldüler
kâbusta yürüyemeyen ayaklarým kaldý
bebe adýmlarýyla
düþe kalka
annem býraktý arkamdan tutmayý
dizlerim yeni doðmuþ buzaðý
titrek bacaklarým gövdeme sarýlýyor
öldüremediklerine seviniyorum
senin yaþadýðýna bir de!
onca ölü yýðýlmýþken üzerimize
sýyrýldýðýmýza aradan
leylak kokularýný koklayarak havada
bir elma koparýp daldan
cebimize koyarak
yine gülüyor ay
at kestaneleri önünde fon
arkada minare, lâcivert gök
aþk büyüdü
ve kim küçüldü
26. 10. 2012 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.