Yâr, bu sabah, þafakta bir kuþun teleðinde
Uçan dudaklarýný gülerken buluverdim.
Seherde, serin yelde, bir bebek beleðinde
Aðzý süt kokan çocuk saflýðý doluverdim.
Nur saçardý ay yüzü bu ara bu evrede
Þu karanlýk dünyamýn ýþýðý bu çevrede
Zümrüt gözleri idi; tutulduðu devrede
Güzel iki çift lafla gönlünü alýverdim.
Elinin kýnasýna bakýyordum sakýnýp
Gözleri sürmeliydi alttan altta bakýnýp
Ýçimden, Allah’ýma yalvararak yakýnýp
Benim olsun diyerek duacý oluverdim.
Dedim ki; uçan kuþa, al beni ona götür.
Dedim ki; kanadýnda, aðýr olursam sen sür.
Ya Rabbi yüreðimi yârimin uðruna dür.
Yâr duymadý sesimi çakýlýp kalýverdim.
Kördüðüm ettim dili aþk ile dolayarak,
Ateþlerde erittim korlarý yalayarak,
Kendimi içten içe yâr için bulayarak,
Ruhumu bir boþlukta, aðyara salýverdim.
Ana yok, baba yok ya, acý yaþamýþ kat kat
Yaþarken öksüz, yetim felekten yemiþ tokat
Kaderini beklerken sinesi dolmuþ þefkat
Ýþte o melek kýzýn gönlünü çalýverdim.