Her "Sen" İçin Çok Geç

Farkýna vardým,
Artýk öpsen de geçmeyecek benim yaralarým...
Çünkü önce dudaðýn,
Sonra da sen geç kaldýnýz...
Gelmediðin için bu kadar ilerledi bu ayrýlýk,
Bu þiir de olmasa
Neredeyse unutacak hâle geldim seni...

Misal,
Ramak kaldý baþkasýný sevmeye.
Anýlarý geçtim,
Adýn dahi silinmeye baþladý alfabemden...
Sadece baþ harfin duruyor,
O da Allah’a emanet bir þekilde...
Bir zamanlar,
Sen de bana emanettin hatýrlarsan.
Bu emanete bir hýyanetim olmadý benim,
O hâlde niye gittin?
Gittikten sonra ki zamanlarý da dahil ettim,
Seni emanetimsin gibi yaþamaya çalýþtým.
Çok çok sonralarý dank etti tabi aklýma,
Baþkasýnýn olduðun gerçeði...
Biliyorum,
Bu en büyük aptallýk örneðiydi!
Biliyorum,
Bu aþktý...

Þimdi,
"Öp" der gibi sunduðuma bakma yaralarýmý...
Çocuk deðilim,
Öpsen de geçmeyeceðini biliyorum...
Ama yine de,
"Allah’tan umut kesilmez" diyorum...

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: