burnumu çeke çeke aðlýyorum
mendil uzatýyor biri
omuzlarýmý kaldýrýyorum
görmüyor musunuz hiçlik dökülen omuzlarýmdan
bütün saatler gözyaþýna kurulmuþ
aklým didik didik atýlýyor hiçlerle
bir makina üstünde elim
gözlerim küçücük bir delikte
hiç olmuþ zaman
bir kedi ellerimi týrmalýyor
bütün kumaþlarýn üstüne oturuyor
kalbimde kuruyor tahtýný
seviyorum seni derken hiç oluyor sözlerim
ben de seni hiç kadar seviyorum
hiçlerden bir ýrmak dolaþýyor kanýmda
gölgem hiç
oturduðum yer,
üstümde koca koca duvarlar
hiç kadar aðlýyorum
gözlerimde sinekler dolaþýyor
bir ölünün bakýþlarý deðil oysa bakýþlarým
hiçlerden çocuklar doðuruyorum
hiç diyor sürmeli gözleri
burunlarýný çekerken, ayakkabýlarýnýn baðlarýný çözerken
ellerime uzanýyor minik elleri
ben tökezliyorum, onlar tökezliyor
önüme hiçler geriliyor!
hiçler b/iniyor sýrtýma
dik tutuyorum belimi
baþým dik
suretimde resme, þiire doluyor hiçler
bir sürü hiçler birikiyor dolabýmda
hiç hiç bakýyorlar yüzüme
hiç gülmedin kýz diyor arkadaþlarým
hiçin biri tokat atýyor
yýldýzlar dönüyor baþýmýn üstünde
hiç/çe aðlýyorum
odamýn ortasýna atlýyor hiç olan ayaklarý
üstümde geziniyor
dilim anlamýyor hiçliði
sinmiyor duvarýn dibine
kaldýrýyor yerlerde sürünen ellerini!
24. 10. 2012 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.