Benim sýrrým gölgemde saklý,
Onun gibi olduðun zaman ben seninim.
Bir gün bedenimi baktýðým uçsuz bucaksýz sular sarmayacak.
Yalnýzlýðýn resmini çektiðim vakit gelecek.
Gayr-i meþru deðildi bu hayat.
Eminim þiirimi Meþru yazacak.
Ýþte hayata dair neyim varsa haþereler arasýnda toprak olacak.
Bir soruydu belki de ’’ne öðrendin giderken bu hayatta!’’
Bu hayattan öðrendiðim kadar, bu hayata öðrettim demeliydim.
Ki giderken borçlu gitmemeliydim.
Benim için utançtý, meclisin dýþýný bilmem.
Arkadaþ olmayý, dost olmayý, sevgili olmayý,
Sadece kavram olarak öðrenmiþim.
Ama ben yine bu kadarýný öðrenirken,
Ýnsanlýk kelime anlamýný dahi öðrenememiþ.
Ýþte üzüldüm giderken…
‘’Seni býrakmayacaðým’’ der dururdu.
Ýnanmazdým ve þöyle dedim;
Cansýz varlýklarýn hayatýmda bir bir eskidiði gibi,
Canlý bedenlerinde tenimde bir bir eksildiðini gördüm.
Toprak altýnda yüzüme bakacak gözün olacak mý?
Ya da kemiklerin kemikleri mi tutabilecek mi?
Sorusunun cevabýydý anladýysa eðer…
Bedenim, ütüsüz bir elbise gibi olur oldu, aynaya baktýðýmda,
‘’Ah bu insanlar! Ne hor kullanmýþlar beni’’ dedim.
Gözyaþlarýmý, ilizyonist deðildim! Bir perde arkasýnda gizleyemedim.
Ruhumu görmemem tesellimdi,
Mendil oluyordu yanaðýma düþen damlalara,
Avuntumdu kendi kendime,
Kim bilir hangi yerinde kaç yama var!
Ve hala nasýl giyebiliyorum deyip kýzýyordum hayata.
Kilisenin çaný deðildi kulaðýmý týrmalayan.
Ýhtiyarlýk iniltileriydi.
Yahut kabýma sýðmayýþým.
Belki de vakit gelmiþti bana ayrýlan sürenin sonuna.
Milyarlarca insaný taþýyan dünya,
Burun kývýrmaktaydý beni yüklenirken.
Misafirlik bitmiþ eve dönme vaktiydi anlaþýlan.
Yolcu yolunda gerekliydi.
O zaman kalanlara, içinde vefalýsý olsun vefasýzý olsun.
Hepsine teþekkür mü etmeliydik giderken?
Kurularý yakarken araya yaþ sokmamýþýmdýr
Sevgisini saygýsýný gösterenlere eyvallahým var.
Sevmeyip saymayana ne diyeyim eyvahlarým var…
Ýþte hayat!
Biri nefes alamaz iken,
Diðeri nefes alabiliyordu.
Ama biri büyürken,
Diðeri küçülmüyordu
Ýþte hayat! Ýþte ölüm!
Ölüm bir gizemdi.
Meþru olmak, ölmek deðildi.
Yaþarken ölmeyi görmekti.
Ýþte hayat! Ýþte ölüm!
Meþru olmak bir sýrdý.
Hayatta iken sýrrý çözmek güzeldi.
-ÞAÝR MEÞRU-
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.