zamanýn ucunda eskiyen
bir ünlemdi kimsesizlik
aþkýn köþesinden düþen uçurumlar gibi
kollarýmda aðlýyordu sanki evrim
algýlarýn içlemsiz dudaklarý
süzülüyordu belirgin kahkahalara
ama kayboluyordu kopmuþ saatler
gözlerimin ucunda
bakýþlarýn dualarýyla
hiçliðe pençeler saydýrýyordu yakýnlar
zaman yýrtýyordu
kendi týrnak içlerinde kalan özlemleri
düþlerin elleri kavrýyordu
ruhumdaki teni
ey sönmüþ vakitlerin yenilenmiþ
mavi renkli sýðýnaklarý
koynunda uyutup maskesiz çehreleri
bilirim de
tek yürekte beslenen sevdanýn erdemini
....