Ey Annem! .. Ey Azize! ..

Sen, bilinmez meþhurun, sýr küpü aziz varlýk!
Kendi övülmüþ iken, seni övmüþ Peygamber.
En sevgili Nebi’nin, o eþsiz fedakârlýk,
Sýfatý canýn olmuþ, kokunsa miski amber.

Senin gönül iklimin, Tur’u Sina þefkatte,
An be an görünmede, gözlerinden merhamet.
Peygambere varissin, emsalsiz zerafette,
Anne diye çaðrýlýr, dillerde o letafet.

Seni rüyada bile, gülüyor halde görmek,
Göze nur, gönle sürur, cana þifadýr annem.
Hiç bitmeyen sermaye, senin rýzana ermek,
Dergâhý Ýlahi’de, ruha sâfadýr annem.

Þefkatinden aðlaman, ilân-ý aþk Allah’a,
O rahmet deryasýndan gözlerine inen nem.
Gönlüne uðramayan yol varýr mý Allah’a,
Ey gönlü Hâk kapýsý, Muhammed huylu annem!

Baþ koydum eþiðine, bir buse almak için,
Cennet, ayaklarýna serilesice annem.
Sana gelen müjdeye, hissedar olmak için,
Ayaklarýnýn altý, öpülesice annem.

Hayýr! Hayýr! Övmüyor, hiç de abartmýyorum,
Öteden gelen emir; ’Of bile demeyiniz! ’
O’ndan gayrýya asla, kulak kabartmýyorum,
Dedi: ’Ben incinirim, O’nu hiç üzmeyiniz! ’

Gayem, balýndan sürmek, þu gönül damaðýma,
Kurudum, çöle döndüm, ey þefkat emzirenim!
Hicranýn cana yetti, hazan erdi baðýma,
’Geldim! ’ de, ’Affettim! ’ de, ey hasret dindirenim!

Yavruna diken batsa, sana mýzrak saplanýr,
Kaç günlük mesafeden, Veysel Karanî gibi.
Birtek diþi kýrýlsa, aðzýna kan toplanýr,
Çýkarýrken hepsini, Veysel Karanî gibi.

Allah’ýn hoþ kokusu, Habibinin canýna,
Karen’den gelirmiþ ya, Üveys’in sinesinden.
Annesini taç etmiþ, hem can etmiþ canýna,
Esermiþ burcu burcu, o Yemen ülkesinden.

Karenli Üveys nerde, ben nerdeyim ey annem!
Mümkün mü kýymetini, O’nun gibi bileyim.
Mahsun olman kalbimi yandýran bir cehennem,
Ey annem! Ey azize! Sen gül ki ben güleyim!

Muammer Bilim


Sosyal Medyada Paylaşın: