Týk yok yine...
Adýmlarýný duymuyorum kaldýrýmlarda.
Duyduðum adýmlar
Hep benden uzak yerlere kaçýyor.
Tutamýyorum kaldýrýmda
Bana dair bir þey...
Oysa sen olsan þimdi,
Oradan geçsen,
Evimin önünden...
Hemen atmaya baþlardý susan kalbim
O geldi diyerek.
Ben bu odada bu kadar büyümezdim,
Yine sýðardým o köþeye...
Geniþlerdi oda
Her þeye yer açarak.
Ruhum yerinde kalýr,
Ýkide bir taþmazdý dýþarýya.
Çünkü içim kocaman olurdu adýmlarýnla,
Ruhuma kocaman bir evren olurdu.
O zaman her yer ovalara, yaylalara dönerdi.
Duvarlarý yok ederdi
Ýçeriyi kaplayan esinti.
Adýmlarýnýn duyulduðu her yer
Cennete dönerdi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.