Ne vakit yaðmur toplasa bulutlar
bilirdim
saçlarýmýn kýnasýnda süzülürken karanfil kokulu ellerin
esmer bir süliet gezinirdi gözlerinin kýyýsýnda
diz çökerdi seyrinde sedef inciler döken kirpiklerin
Sen, hýçkýrýk nöbetlerini tutarken nefesinde
içimde aðýz dolusu bir çýðlýk
kapanýrdým öksüzlüðümün eteklerinde secdeye
beyaz kanatlý melekler, senide alýp götürmesinler diye
O vakitler iþlenmiþ çocuk belleðime
kimi sevsem, kime seviyorum seni çok desem
kaybediyorum
baðýþla beni
seni hiç sevmiyorum annem!