güneşli vedalar yağmurlu günlere oranla kolaydır

2004 yýlýnda
yaðmurlu bir cumartesi sabahý
Eskiþehir’de uyandým
ve sessizce yataktan çýkýp giyinirken
siyah çarþaf üzerinde
uyuyan kadýna baktým
cesetten farký yoktu
memeler hareketsiz
kollar açýk
bacaklar çarpýk
baþ sola düþmüþ
90 km hýzla giden aracýn
camýndan fýrlayýp
yataða düþmüþ hali vardý.
Gömleði giymiþ tam sývýþýrken bir ses:
“Nereye gidiyorsun?” dedi.
Baþýmý çevirip:
“Tay satýþlarýna.” Dedim.
2004 yýlýnda,
sabahýn altý buçuðunda
dünyanýn herhangi bir yerinde
hiçbir kadýn bir erkeðe
o þekilde bakmamýþtýr.
“Pardon?” dedi.
“Geç kalýyorum.” Dedim.
Yaðmurun nadiren düþtüðü kirli cama baktý.
Sonra baþýný çevirip:
“Tay satýþlarý? Bu havada?” dedi.
“Evet, bu havada.”
“DEFOL!!! Bari iyi bir yalan bulsaydýn!” dedi,
ardýndan o güzel kýçý dönüp aðlarken
sokaða çýktým ve hýzla uzaklaþtým.
Bazen, vites büyütmek
gerekiyordu…








Sosyal Medyada Paylaşın: