kadıköy

Ben miyim kalbini kafese koyan?
Denize bakýyorum,
Moda’dan
Avrupa’ya uzanan
güneþ yoluna...
Kýzýl saçlý kadýn çay içiyor yanýmda,
yayýndan fýrlayan rüzgar
saplanýrken saçýna…

Ben miyim kalbini kafese koyan?
Kaybedeceðini bildiðin iddiaya gözü kapalý girmektir
Ýstanbul’da yaþamak…
Kadýköy rýhtýmýna yanaþan vapurlarýn
ýslak güverte kokusuna uyanýyorum her sabah,
katlanmýþ gazete misali kýrýþýk tenim,
açýyor okuyorum,
yeni birþey yok bu sabah…

Ben miyim kalbini kafese koyan?
Evden erken çýkýyor, geçiyorum,
durakta çocuklarý misali sarýldýklarý
paltolarýyla bekleyen insanlarýn arasýndan..
Sabunla yýkanmýþ kaldýrým,
ama ben sevmem sabun kokusunu,
parfüm kokusunuda sevmem,
Gece kokusunu, balýk ekmek kokusunu,
karanlýk rýhtým sokaklarýnýn yalnýzlýk kokusunu,
açlýk kokusunu,
eðlenen insanlarýn kahkaha kokusunu,
öpüþenlerin aþk kokusunu,
raký kokusunu, meze kokusunu,
meyhane kokusunu severim.
Boþuna deðil meyhaneler sokaðýna yakýn oluþum.

Ben miyim kalbini kafese koyan?
Bir kilisenin önünden dinliyorum ezan sesini,
az yukarýda, bit pazarýndan
gelen gürültüye raðmen duyuyorum
tramvay sesini…
Akþam trafiði kýrmýzý yýlan misali
sürünerek denize inerken,
bir gün daha hayatta olmanýn
telaþý gözlerinde
eve dönen güçlü yüreklere sahip insanlarýn…

Kadýköy enerjisini güneþten
ve aydan alan
sönmeyen
fener…

Yürüyorum,
kendimi bildiðim tek yerde
Kadýköy’de…




Sosyal Medyada Paylaşın: