nasýl gözü kara tutulmuþtum gözlerine
yanýmý önümü göremeyecek kadar
deli deli nehirler akýyorken içimden
her an seni yitirecek olmanýn tedirginliðinde
aþk sanki bürünmüþtü suretine
sen diye insanlaþýyordu, baktýðým bütün yüzler
gitme, kal desem gözünü açacaktý ateþ böceði
hep uyanýk kalacaktý uyku çiçeði
zamanýnda gelecekti, yelelerini savurarak atlar
karartma olmayacaktý gepegenç sabahlarda
karmakarýþýk bir yüz düzleyecekti çizgilerini
geri geri gitmeycekti adýmlarýmýz aþka
her ayrýlýk saatinde üzülecekti bizimle bütün kasaba
bir ölü suratýydý yüzlerimizdeki hüzün
çekilir gibi damarlarýmýzdaki kan
yollar susardý özlemi
bakýþlarýmýzca sessiz
mahsun
nasýl gözlerinde konuþurdu gözlerim
bir bahar yaðmuru baþlardý inceden
sýð kalýrdý söz, dururdu
silinirdi kim varsa bu dünyada
pýlý pýrtýsýný toplayýp kaybolurdu hemen
koca bir evreni içinde taþýrdý oysa
bütün güzellikleri, kalabalýklarý, yalnýzlýklarýyla
içindeki hüzünler akardý birdenbire
soluksuz dinlerdi yürek
birbirine çarparak akan notalarda
ten kaybolurdu
çevre kaç kez dolanýrdý çevresini
kim kavrulurdu bu yangýnda
harlý ateþti gözlerin
güneþe bakarsýn da hani öyle can yeþil
kalýrdý, kalbimde bana ayna
yalnýz ikimizi gösteren
23. 7. 2012 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.