düþlerin mantýðýna
deðince çaresiz zamanlar
biraz beyaz, hayal rengi sezgisiyle
susuyor elleri düþüncenin
týpký
bir iyiliðin sabahý gibi
uyanýyor anlam
yüreðinde kerpetenli sularla
sarsýlýyor
dev nasýrlý içtenlik
gerçeðin ötesinde
peki
aðlayan kim
yoksa
þükrettiði ömrün aynasýnda
kirpiklerin taradýðý o yaðmurlu þarkýmý
sevinmeli sadeleþtirilmiþ kusurlara
yine gökyüzü birbirinden ayrýlýyor
hani olurya
kalbi olan bitiþik ünlemler gibi
icat edilmemiþ ve umulmadýk þeyler
yorulur düþüncelerde
sen
sokul düþlerime
....