hastaneden eve vardým,
hâlâ kýrýklar içinde ellerim kollarým ayaklarým
oysa bütün derdim Nurcihaným,
mektuplarýný soramadým..
sanki evde beni bekliyor Nurcihaným..
kimbilir ne acýlar içinde
adýma yazýlmýþ kaç mektup vardý evde
kýrýlmýþ.. isyan etmiþ olmalýydý.. hem de
ne sitemler.. yeter ki “beni unut” demesin de
yeter ki iyi olsun da Nurcihaným..
emmioðlum yere bakýyor..
gözlerini kaçýrýyor
bana O’ndan bahsetmiyor
utanýyor sýkýlýyor
dile gelmez Nurcihaným..
..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.