İŞTE HAYATIM…( 2.bölüm )

ÝÞTE HAYATIM…(2.bölüm)
Belki de sokakta oynuyorken sen,
Yalnýz ve küçüktüm,Erzurum’da ben…
Baba yooook! Anadan çok uzaklarda !.
Eksi otuzbeþte,ya da kýrklarda…
Ýçime çektiðim buz gibi soðuk…
Bu yüzden sesimiz çýkardý boðuk…
Dayandým,ne olsa,kaynardý kaným,
Sen yoktun,bitanem,güzelim,caným..
Saðlýk sebebiyle ayrýldým ordan..
TRABZON yemyeþil,eser yok kardan…
Hayranlýkla donup kalýyor biran,
KABAKTEPE’sinden bakýnca insan..
Deniz,týpký gümüþ tepsi misali,
Bu güzelliklerin yoktur bir eþi..
SOÐUKSU tepesi,görmeðe deðer,
Sevdalanýrdýn bir görseydin eðer…
Çamlýk tepesine ordan geçerdik,
Kisarna suyunu tasla içerdik..
ATAMIZIN KÖÞKÜ,bir þaheserdir..
Görülmek gereken engüzel yerdir..
Þehzade Yavuz’un sultan annesi,
ATAPARK içinde durur türbesi..
Otobüsle çýkýp,þöyle gezerdik,
HAMSÝKÖY’de balýk ve sütlaç yerdik…
Ýniþte ,MAÇKA’da verirdik mola,
Bisikletle devam ederdik yola…
ZÝGANA GEÇÝDÝ,kýþýn bir belâ!..
Kartallar yuvasý gibi SÜMELA!..
Geçit yol verince, CENNET misali,,
Yemyeþil çamlarýn yoktur emsali..
Ellili yýllarda öðretmen oldum…
BOLU’ya giderken,gurur doluydum…
DÜZCE’de ,lokalde yemek verildi,
“Sen de konuþ.!” diye ýsrar edildi…
Yeni tanýþmýþtýk,eh,olur, dedim,
Kalkýp,irticalen þöyle söyledim :
( Gelmiþim,iþte BOLU’m,talihim,hayat yolum;
Yâr’i sarmadan kolum,indim þirin Düzce’ye…
Yâr ayrý,iþim ayrý..Yâr’in yok zaten hayrý..
Vazifem daha ayrý..Ýndim þirin Düzce’ye…)
Þerefime herkes alkýþa durdu,
Masada heyecan taaa dibe vurdu!..
Düzce,GÜMÜÞOVA,eþsiz bir yer’di..
Orada çalýþmak mutluluk verdi..
BÝRBÝRÝNDEN GÜZEL ABHAZ KIZLARI!..
Gözleri masmavi,saçlarý sarý…
Bakmadým onlarýn güzelliðine,
Ne tombul,ne zayýf,ne incesine…
KIÞLA,ÖRENKÖY’de annem de vardý..
Evlendirmek için pek heceskârdý…
Mürüvvetrimi hep görmek isterdi,
” Ben ölmeden,nolur,evlensen..” derdi…
Evlenmek olur mu,öyle rastgele?.
Vatan görevimi yapayým hele,
“.Hadi,öyle ise,git te yap sen de..
Hastayým,yaþlýyým,zaman yok bende!.”
Diyerek durmadan israr ederdi..
Askerliðime hemen o karar verdi…
Kýyamayýp,gittim,hoþ olsun diye…
Zavallý anacým üzülsün niye?..
Atýþ okulunda POLATLI’daydým…
Yedek sunaylýkta ben AÐRI’daydým…
DOÐUBEYAZIT’ta karargahtaydým…
Ýþim aðýrdý da,biraz zordaydým…
Dar potinden týrnaklarým batmýþtý!..
Sýkýntým üstüne acý katmýþtý…
Üsteðmen bir doktor,söktü revirde…
Uyuþturmak yoktu eski devirde…
At üstünde apandisit patladý,
Ameliyat zordu,acým katladý!.
” Hadi artýk evine git!” dediler,
Tebdil hava verip-terhis ettiler…
Ondansonrasýnda ANKARA’daydým..
Arada-sýrada,barda-sazdaydým…
BÝR DOSTUN EVÝNDE TANIDIM SENÝ…
YILDIRIM ÇARPMIÞA DÖNDÜRDÜN BENÝ!!..
AÞIK OLDUM SANA..SENÝ ÇOK SEVDÝM..
Anneme anlattým,övdüm,methettim..
ANACIM,GÖRÜNCE HAYRAN KALMIÞTI..
Seni pek beðenmiþ,pek hoþlanmýþtý..
“.Kaçýrma bu kýzý!.Evlen!..” demiþti..
Anam bilmezdi ki,çarpýlmýþým ben!!..
Tutuþmuþ yüreðim ,yanýyor zaten!..
Ýnci diþlerini gördüðüm o an…
ÝNAN KÝ HAYATIM OLMUÞTU DUMAN!!..
SAÇININ TOPUZU MESTETMÝÞ BENÝ!..
YILDIRIM AÞKIYLA SEVMÝÞÝM SENÝ!..
Nereden bilsin ki zavallý anam?..
Oðulcuðu yanmýþ!.Býrak ki yanam!..
Masum bakýþýnýn esiri oldum,
Vermezlerse!? diye sararýp-soldum..
ALLAHIN ÝZNÝYLE bir yuva kurduk…
Oradan-oraya gezindik-durduk…
Gittiðim heryerde artýk sen vardýn,
HERZAMAN,HERYERDE,HEP YANIMDAYDIN…
Seninle yaþadýk,ondan sonra hep,
Hayatý sevmeme sen oldun sebep…
Elliyýl,heryerde,hep beraberiz…
MEVLA’ya birlikte þükür ederiz…
“.Nasýl anlatayým size SÝVAS’ý..? ”
Tezektir yapýsý ….tur sývasý…”
SÝVAS günlerimiz sürdü iki yýl,
HAYLÝ DE SIKINTI ÇEKTÝK MUTTASIL…

---ÝKÝNCÝ BÖLÜM SONU..
--Mehmet Cemalettin Bayhan-ERDEK


Sosyal Medyada Paylaşın: