İŞTE HAYATIM…( 1.bölüm )

KISA HAYAT HÝKÂYEM [ÖZET]
———————————–
Doðum yerim Yozgat,bahçelik,baðlýk,
Güneyde NOHUTLU,Kuzeyde ÇAMLIK..
Pekçok evde çeþme ve havuz vardýr,
Þehir iki tepe arasýndadýr..
Kýþlarý yaðsa da iki metre kar,
Çevreye mutluluk saçar ÝLKBAHAR…
Bütün gün sokakta koþar-oynardýk,
Oyuncak bilmezdik,aþýk atardýk..
Kaysý çekirdeði toplar,satardýk…
Mühürlenirdi YER!.Erken yatardýk..
Camýzlýk çeþmesi,gündüz ve gece
Ýki lülesinden akar delice…
Kýþlarý buzlanýr,çarþýya kadar,
Kýzakla kayanlar,çýðlýklar atar…
Mis kokar aðaçlar çiçeklenince,
Güzelim ÝLKBAHAR geliverince…
Bahçelere çocuk dolar erkenden,
Arýlar výzýldar tüm bahçelerden..
Yamalý giysek te mutlu yaþardýk,
Hele bayramlarda..Çoþup,taþardýk…
On yaþýndaydým ben o tarihlerde,
Ateþ,kan ve barut vardý heryerde!.
“Çocuklar babasýz,Eþler kocasýz
Kalmasýn..” demiþti,Ýsmet Paþamýz…
Savaþ öncesinde huzur doluyduk,
Karartma günleri,uyuz da olduk!..
Þeker alamazdýk,Gaz bulunmazdý,
Evlerde Un,Þeker,Gazyaðý azdý..
Pasif korunma’dan,erken yatardýk…
Tüm Pencerele kilim asardýk…
Ekmeði karneyle alýr da yerdik,
Bulduðumuz için þükür ederdik..
Akar-durur herbirisi biryerde,
Yozgat’ýn sularý þifadýr derd’e..
KUMDÖKEN,Çamlýðýn orta yerinde,
KAYMAKDONDURAN’sa daha serinde…
ÞEKERPINAR,þehrin uzaðýndadýr,
Nazlý-nazlý akar,biryanda ÇIRÇIR…
“.Þekerpýnarýnda yudum elimi,
Kime arzedeyim garip halimi?!
Geçer-gider bir gözleri sürmeli!..”
Sürmeli’yi kavaldan dinlemeli…
Yanýk naðmelerle kaval inlerken,
Mestolup-gidersin..O’nu dinlerken!..
Bozlaðý,türküsü ve halaylarý…
Bir baþkadýr Yozgat’ýn havalarý..
Nida Tüfekçi’yi dinleseydin bir…
Mýzrabýn vuruþu,yürek eritir!..
Hele bir çek te bak!,ciðerlerine,
Serindir Aðustos ayýnda bile!.
Havasý benzemez,diðerlerine…
Görmedinse…Ne anlatsam nafile…
YATIR’lar bulunur iki tepede…
RABB’bým,akýl,fikir ihsanlar ede!..
Adaklar adayýp,mumlar yakarlar…
Çalý dallarýna çaput takarlar!..
Saat kulesiyle,Cami-i Kebir,
Þöyle bir bakarsan,pek muhteþemdir!..
Babamýn mezarý KIRIKLI’dadýr…
Akrabalarýmýn çoðu ordadýr..
Gidip,göremedim..Ruhum dardadýr…
Annemin mezarý Ankaradadýr…
Ben yalnýz yaþadým,sen yoktun orda…
Neler anlatýrým,hele bir sor da…
Gençlik yýllarýmý hele bir dinle!..
Yaþamadým baþýboþ ve rastgele…
Bunlarýn tekini sen bilmedin ki…
O güzellikleri hiç görmedin ki…
Hýzlanýrdý kâlbim,aðzým kururdu…
Ýçimin yangýný,dýþa vururdu!.
Göðsümde biþeyler ederdi cýýýz-cýýýz!.
Perdenin ardýndan bakarken O kýz…
Gurbete çýkmýþtým,çok küçük yaþta,
Birhayli zor geldi,elbet ilkbaþta…
“.OKU DA ADAM OL!.” diyordu anam..
Onyaþýmda iken ölmüþtü babam!..
Kýrkiki yýlýnýn bir Yaz gecesi..
Uyandýrdý anam,solgun çehresi…
“.Erkekler aðlamaz!…göreyim seni..!
Ele-güne karþý aðlatma beni!..”
Diyerek,kavrayýp elimden tuttu,
Babamýn yanýna beni oturttu…
Öylece oturdum,hiç aðlamadým
Zarý-zarý aðlayýp,çaðlamadým..
Bir kenara çekti,anacým,beni,
“.Baþýný dik tut haaa!,göreyi seni..!”
Dedi,” Erkeðimiz sen olacaksýn,
Ablana ve bana sen bakacaksýn!..”
Tek damla yaþ yoktu o gözlerinde,
Gerçekçi,katýydý her sözlerinde!..
Yeri Cennet olsun..Pek göstermezdi,
Sevgisini açýk,belli etmezdi..
Bizleri kat’iyyen þýmartmamýþtýr,
Bize babalýðý,anam yapmýþtýr…
Dürüstlük dersini kendisi verdi;
“..Kimselerden biþey almayýn !..” derdi..
ONDAN SONRA BENÝ GURBETLER ALDI…
Çocukluk AÞK’ým da geride kaldý !..
Þimdilik-kapattým o defterleri…
Yaman çýktý..Yaman!..Gurbet elleri!..
Sen yoktun güzelim,gurbet ellerde,
Yanýmda deðildin acý günlerde…
Sen yoktun!..Sevgilim,Gülüm,Hayatým!..
Nice yýllar geçti..Sensiz hayatým…
——-Birinci bölüm sonu..

Mehmet Cemalettin Bayhan-ERDEK-2006/11


Sosyal Medyada Paylaşın: