sen sardýðýndan beri
ýþýðýnda demlendim
ey sevgili
teþekkür ederim
þimdi ruhum
aþkýn yüceliðinde maðrur
taþýndý avuçlarýndan
mezara çekiliyor nefesim
kanatlanýyor umutlarým
tan vakti gözlerim yükselip
dokunuyor semavi çizgiye
o vakit gök kefen
sarýyor bu acý halimi
o büyülü bakýþýna,
týlsýmýna adadýðým canýmý
ertelediðim ölümü
bu yüzden geri alýyorum
zaman acý ve ýzdýrab
hatýrlatýr beni sana
ölüm öncesi sessizliðim
fermaným, mührüm-dür
parçalanan mutluluðumun kalýntýsý
denize akar dûa’larla aðlayarak
neþenin ortasýna yazdýðým her mýsra
düþer benliðimden benliðine
yazýlmamýþ þiirler vardý ya
silinip gitti aklýmdan
ve;
bir tufanda çullanýr
itirafýn kendi üstüne
yontulur uykuda düþlerin
yemin olsun sevgilim!
yemin olsun Vel-Asr’a
o vakit
cemre aþýsýyla düþeceðim bahtýna
elveda.