Ayrılırken

Bir zamanlar sana sevdiðimi bile;
Utana sýkýla,
Zar zor söyleyebilmiþken...
Þimdi ise,
"Gitme, kal" dememi nasýl beklersin?
Hem de tek seferde,
Ayrýlýrken...

Dudaðýmý kendi ellerinle düðümlerken böylesine sýkýca,
Boðazýmý sýkarcasýna sonra,
Ellerini sonsuz bir boþlukta sallarken...
Sana baðlanmamýn,
Artýk kördüðüm adýný aldýðý,
Bu yüzden nefes bile alamadýðým zamanlarda,
Engel olamadýðým,
Çoktan verilmiþ bir idam kararý,
Senin dilinden...
Kalbimde sen,
Göðsüm sýkýþýrken...
Ne yapacaðýmý,
Ýnan hiç bilmiyorum ben,
Korkuyorum sadece;
"Sana bir þey olur" diye...

Bir zamanlar beni seven,
Sen deðilmiþsin gibi.
Bu ayrýlýk baþka bir aþk’ýn sonuna ait,
Bu sözler baþka dudaklardan alýntý.
Susturmak için aþký;
Þeffaf bir bantla,
Sýradan birkaç veda cümlesi yapýþtýrýlmýþ dudaklarýna.
Zorla söylemiþsin sen de,
Daha fazla direnemediðinden,
Direnecek gücün kalmadýðýndan,
Zorla söyletmiþler iþte sana...
Söylemezsen ölürmüþsün gibi,
Söylemeseydin ölür müydün sahi?

Belki...
Çünkü ayrýlýrken,
Sustuðum için öldüm ben,
Kal diyememenin piþmanlýðýyla.
Konuþursam öldürürdüm ama,
Git derdim,
Git...
Benim için öl,
Lütfen...

Ayrýlýrken...
Birkaç damla gözyaþý,
Birkaç acý kelimenin yerine,
Akýyordu gözlerimden...
Gizliden gizliye aðlýyordum i mgelerle;
"Sevgilim, gitme..."

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: