adýmý unuttum
adýmlarým aynalaþtýkça beddua bir dilde
sevmiyor yalnýzlýðý kendim
camlý odalardan kaç ben’leri seyrettim
anýlar bir köþede oturup uçurum gözlerime sustu
ateþe sundum aðzýmda çoðalan sesleri
ki;
gölgelerin kýyýsýnda hem acý
hem de umudun harmaný
ey benim yapraksýz tohumlarým
ey rüzgarý duyduðunda
aðacýmda uyuyan yeþilim
güneþe benzeyin diye korkularýma gülümsedim
sarýlýn gövdeme...
uzun bir yolculuða iniyoruz
komada umutlarý diriltip
taze sabahla uyanacaðýz yaþama
dinsin büyük sessizliðin uðultusu
þimdilerde aynalarda yeryüzüm periþan
vuruldukça tenime eski bir acýya hatýrlanýyorum
abartmýyorum
kýþý hiç bitmiyor geçmiþ zamanlarýn
ve üstelik kundaklýyor gecemi gündüzümü
soðuðuna...
çaðýrýrken genç tarihler
buralarda gebesiz kalýyorum
aklýma
-yüreðimde aþký hep hüzünle besliyorum-
öyle uzun uzun bakma ölüm
yüzün benzime iþleniyor/sararýyorum
dur akýtma çirkin kaderini
daha kalbim göðü kucaklýyor
býrak nefesim
kurþunlarýný boþaltsýn dýþarý
ah yalnýzlýðým
içim öldürdükçe yangýnlarý
sizi daha çok seviyorum
uzanýn yorgun düþlerime
ellerinize küçük saksýlar vereyim
ki;
yakýþmýyorum diye
camlý odalardan adýmý
karanlýða attým
uyanýn beyaz mýsralarýma
birazdan öldürecek beni yaðmur geçmiþ zamana
mavisini daðýtacaðým ruhumun
aydýnlýða...