Türküler

’’yüce dað baþýnda yanar bir ýþýk,
düþmüþem derdime olmuþam aþýk.’’

düþte, rüyada, gerçeklerde, aranýr.
þarkýlarda, türkülerde, þiirlerde saklanýr.
karanlýk gecelerin yalnýzlýðýnda, içten içe aðlanýr.
býkmadan arar aþký, divanedir deli gönül.
neredesin ay yüzlü…
neredesin gül yüzlü…
aþkýn manasýný ancak yaþayan bilir.
çilesinde saklý düþler, çekildikçe sevilir.
yakmasaydý aþk ateþi yürekleri derince,
yaratýlýþtan beri, süre gelir miydi Aþk?
ne bülbül feryat ederdi, gül diye.
ne Kerem yanardý, Þirin diye.
ne Mecnun çöle düþerdi, Leyla diye.

’’hani yayla hani senin ezelin ey ezelin?
yaz gelende baðlar döker gazelin ey ey.’’

of! Of!
eskilerden çalýyor, türküler bu akþam.
ah þu radyolar yok mu?
depreþti saklý duygularým, can özümü yakarak.
umut dolu hayaller savruldu karanlýða.
geçtiler birer birer gözlerimin önünden,
acý dolu resimler.
vuruyor mýzrap, baðlamanýn teline.
titreyen tel mi inliyor, yoksa yürek mi?
naðmelerin oklarý delerken ciðerimi,
derinden derine tüm azalarým, titreme nöbetinde.
burnumun direðinde ince bir sýzý,
göz pýnarlarýmdan düþtü, iki damla gözyaþý.
kulaklarým duymuyor, radyodaki ahengi.
yürek sesim çaðlýyor türkülerin dilinde.
kangren olmuþ yaralarýn irinini boþaltýr,
yaþlý gözlerim.
Duygu dolu nameler dökülürken radyodan,
sabahýn seherinde umut dolan duygularým,
akþamýn güneþine, hicranlarý kusuyor.

ey! Sevgili…
hasret çilesindeki gönül, türkü dinleyip aðlar.
sevda yüklenmiþ kalem, karaladý mýsralar.
aþkýn kanunlarýnda, yasaktýr kavuþmalar.
bile bile yanarýz, yalan dünya baðýnda.

Mehmet Macit
05.07.2012



Sosyal Medyada Paylaşın: