Adýn ne senin?
dedim
güneþ.. dedi usulca
titrek mum alevi sesiyle
öksüzlüðünü üfledi ruhuma
hasret tütüyordu nefesi
devrildi yüzü topraða
toprakta... Su lekesi
Ýrkildim
deniz tutuyordu içimi
içim sarý saçlý kýz
söndüðü yerde güneþinin
mavi gözleri tuz
yanmak dedim
temmuz ortasý zemheri
ve üþümek ellerin siz!
-ay ýþýðý
ve güneþ
geceyle gündüz- öksüz...
Güneþten uçurtma yaptýlar gökyüzüne
el ele
güneþin gözleri gonca
ay ýþýðý yaðmur/suz...