Senin gözünden baktým kendime /þaka gibi… Bir rüyanýn içerisinde terk-ettin beni, Þimdi seversem (seni)/ öldürürüm-kendimi
Elimdeki kýrýk yürekle sahile yürüyorum…
Çivili bir sandalýn küreðine yaslanýyorum Ne güzelde fýrtýnalara çakýlýyorum… Güneþin doðuþu-batýþý burada yatýyor, Çünkü –mýh’lý hüzünler sandalý hayatý anlatýyor…
Yanýlmýyorum… Rüyamda sandala çivi çakýyorum
Çekici vuruyorum çiviye, sonrada kendime Kýrýk iþte! Burada her þey bir baþka yaralý… Yarým kalýyor… Ýçimdeki her þey gibi iþte! Olmuyor… Ne çivi ne de ben, sandala yakýþmýyoruz
Yaralý bir bedende… Kendime kalýyorum
Düþün ki-mevsimlerin en koyu karanlýðýndasýn, Bir o kadar anlamsýzsýn… Sahil kasabasýnýn kýyýsýnda Kendini arýyorsun; elinde kazma ve önünde toprak! Anla iþte! Yolun sonu kendi mezarýný kazýyorsun…
“zamanýndan önce biten bir þeyin ardýndan sadece dua edilir…”
Emre onbey Sosyal Medyada Paylaşın:
emre_onbey Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.