Yanýk teninden, Acýmsý bir tat kaldý bedenimde. Bedenim topyekûn isyanda, Ve bedenim, acýný hafife almayacak kadar kendinde. Kendim olmak hiç bu kadar zor olmamýþtý. Ve utanmamýþtým benliðimden. Ben, ben olmaktan vazgeçtim. Senden sonra kana kana acý içtim. Acým içime çýðlýk, dýþýma sen oldu þimdi. Umut göreceli bir kavram oldu. Benim umudum tek ve hep bilindik. Bana her baktýðýnda zangýr zangýr titreyen vücudumun, Titreyen kalbimin tek umudu vardý. Senin bana âþýk olabilme ihtimalin. Gerçi nereden bakarsan bak, Önümde koca bir ihtimaller silsilesi. Bir de þiirlerimi aldým yanýma, Kalanlarla, bir þekilde devam etmeli yola. Etmeli de nasýl? Nasýl inandýrmalý insan kendini yaþamaya senden sonra? Nasýl yürüyebilirim sen olmadan yanýmda? Yaným boþ, yaným kýrýk. Sen varsan hayatýmda, hayat cennet bana. Her olmayýþýnda, ölüyorum bir kez daha. Ölümlerim bitmiyor, direniyor ve o kazanýyor. Kazanan ben olmak isteyince de, “ne haddine kazanmak” diyor. Vazgeçiyorum, ölen yine ölüyorum.
Aysun ÖZER
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yurtsuz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.