Sözlerim sesini unutuyor kelimelerin derinliðinde
düþüp kaldýðým anlam çukurlarý karýþlýyor aklýmý
adým adým düþüyorum gerçeklere
sabah ezaný yokluðu öðlen namazý vedâsý gibi
soðuk bir yüz
sarý-sýcak sevgi çizgileriyle bezeli bir simâ...
düþün
düþün babam
gözlerimde halen bir damla
kendini saklamýþ, anne denildiðinde akmak için hazýrola geçiyorsa
firkâtlar hafif kalýyor
isterse altýn köþkünde vuslatý belesin tesellilere umarsýzca...
bilsen
bilsen onsuzluðun her dakikasý bir ölüm
ben annemsiz de yaþarým ama
annemli bir baþka yaþardým der gibi susuyorum ya
her bir harf düðüm oluyor boðazýma
anlýyorsun
anlýyorsun deðil mi babam...
yoruldu
ilerlemeye çalýþýrken bu yorgunluk ile can
yaþamaksa alnýmýza yazýlan bu hezeyân
son nefesi Rabb’e teslim edene kadar sabýr
sabýr gülüm
sabýr babam
sabýr aman...
birgün
birgün dizinin dibinde olacaðým
belki olmazsa iki avcunda bir dua...
amin dersin diner sýzýlarým
kýzým dersin hissederim belki sol yanýmdan
belki musalla taþýmdan...