aþinalýk kazanan gökyüzü, karþý devranýn sahil kasabasýnda
sýrtýna yüklediði ömürleri
esen yelin, bir kuzeye bir güneye gitmesiyle birlikte
insanlarýn ruhlarýna daðýtýyor
ve gölgesi olsun diye güneþe söyleniyor
aklýnda ne kaderler varsa yýldýzlara yazdýrmaya çalýþýyordu
þehrin hengameli vakitlerindeyse
avuçlarýna dökülen beyhude dizelerin seheryelleriyle
sözlerinin gerçekliðinden yakýnarak
mehtaba sesleniyor
iþittikçe hýrçýn bir rüzgar, mevsimlere aldýrmadan
bütün zerrelerinde yaðmurun damlalarýný hissedip
bir o yana bir bu yana sindiriyordu mýsralarýný
eve döndüðündeyse bir gökkuþaðý
kendini seyrettiði aynasýnda
düþlerinin ahmakça olduðunu düþündüðü sýrada
eline bir neþter alýp
kes beni orta yerimden diye baðýrýyordu dünyaya
artýk beni kimse beklemiyor, farketmiyor diyerek
pencerelerin önüne yýðýlýveriyor
bir daha da asla renklerini göstermiyordu
sonraysa az evvel zamanýn ötesine giden bir güvercin
yarým kalan þarkýsýný ötmeye niyetleniyor
ama boðazýna birçok yaþanmamýþlýk gizlendiði için
tek bir harf bile çýkaramýyor
giderek daha da acý çeker hale geliyordu
rivayet oydu ki
dinlenilmemiþ melodilerin uzak yamaçlarýnda
üþüyen sol anahtarý
kýrýldýðý takdirde ellerine hüznün ahengini bulayýp
yeryüzünü kuþatmaya hazýrlanýyordu
denizin alacasýnda
dar bir sokakmýþ gibi sýkýþýp kalan balýklar dahi
hilalleri göremedik diye iç geçirip
baþýna dokunan masallarýn rivayetlerinde
aðlayýp
isyanlarýnýn aryalarýný dinletiyorlardý
asi geçmiþin yaþanmýþýna
ki onlar için
kuytu bir mahalle gibiydi zaman
her an
günün ertesinde bekleþen gam yüküyle birlik
kaybolmamak adýna dualar edip
çaðrýldýklarý o gezegene güvenip
her gün
yeniden ayný gemiyle beyitlere sýðýnýp
tekrar geliyorlar
tekrar tuzaklarla yürümeye çalýþýyorlardý
karanlýk akýbetlerinde gelecekleri
yalýnayak ay ýþýðýnda hayalleri
ve akþamüstlerinin sessizleþen duraklarýndaysa þiirleri görünmüyordu
aðlýyordu gökyüzü
siliyordu gözlerini bir rüzgar
gökkuþaðý esaretine yanýyor
güvercinse rengini deðiþtirmek istercesine ona yaklaþýyordu
lakin
sönüyordu tüm ýþýklar gölün kenarýnda
susuyordu hayatlar paragraflarýn yorgunluðunda
hiçbirinden tek ses çýkmýyordu konuþulmadýkça
hep ayný hikayeler kalýyordu anlaþýlmadýkça
bitiyordu umutlar fazla fazla
ölüyordu onlar çiçeklerin tomurcuklarýna yaþam saklandýkça
üzülüyordum
üzülüyordun
üzülüyordu...
(Ýlknur Karaca)
Þiirimi güne düþüren seçki kuruluna, beðenilere, yorumlara sonsuz teþekkürler.
Saðolun varolun...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.