kar yaðýyordu soðuktu ve üþüyordum öfkeli bir çocuktum belkide yetiþkin asi ve dik
biri çýktý karþýma deðdiðim eskimiþ zamandan deðdiði yeni bir gerçekle…
yine kar yaðýyordu soðuktu ama bu kez üþümüyordum þemsiye ayakkabý oluyordu, ayakkabý kaban
kar yaðýyordu yine soðuktu ama üþümüyordum
bir þaþkýnlýðý vardý bir sakarlýðý, unutkanlýðý ve deliliði! sevdasýnýn defteri de pasaportu da olmayan kendi türkülerimi fýsýldadý kulaðýma…
dokundu deðdi tuttu sardý sarmaladý kucakladý ve sevdi… tepemde bir yýldýz gibi kendi gibi gördüðünü!
sevdim kapattýðýmda kirpiklerimi kendim gibi gördüðümü yalansýz dolansýz asi ve dik..
sevdim þaþkýnlýðýný, sakarlýðýný, unutkanlýðýný
sevdim þemsiyeden ayakkabý, ayakkabýdan kaban yapan ve bir þakayý geç anlar gibi deliliðini
yanlýþ yýkanmaktan çekip kýsalan yün bir kazak gibi sýrtýmdaki ihanetlerin çetelesini tutmadan sonra sordum kendime
sende kimsin?
dünde buydum bu gün de buydum yarýnda bu olacaktým…
can yoldaþým!
gökten inen su gibi karlarýmý eriten bahar gibi þu yeryüzünde servet edinen azýnlýðýn karþýsýnda daha da fakirleþen mazlumlarýn çoðulluðu gibi seviyorum seni “yarin yanaðýndan gayri” ümmet-i vahide gibi…
aþk ile…
Kenan Can YOLDAÞLAR Sosyal Medyada Paylaşın:
karşıcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.