Zamana býraktýklarýmýz
zamanla bitecek gibi durdu;
bir sancý seninle yoðruldu
bilsen ne z o r d u...
Köþeme çekildim,
hani hep küstüðümde çekildiðim...
o köþelerden birine
Duvarlara konuþtum
Hani hep böyle zamanlarda...
sen olan duvarlardan birine.
Aþký ayrýlýkla çarpttým
sana böldüm
elimde kalaný diðer kalandan çýkardým.
Sonuç... yolda býrakan sen!
K ü s m e;
ben yine eksiði seninle tamamladým
Bin kez daha seni senle topladým
Þimdi ne ç o k s u n
Ne kadar d o l u s u n.
Þimdi daha iyi anlýyorum,
Trenlere nasýl sýðabildiðini!
Ayrýlýk olmuþ adýn,
sanki soyismin hep yarýn.
vagonlarýn son ihtimali
Son duraðý... v e d a g ö z y a þ ým.
Suskun faskalanmýþ bir yaþam bu
ensemde bir y o k l u k!
Gelsen faydasý yok.
Yine ayný yok...
Sen,
ölü ruhlarýn kanatlarýyla cennete gir
Unutursun diyerek git
öyle baþla yeni þarkýlara.
Baþlýk at...
’unut’ ile baþlayan
’zaman’ diye sonlanan.
Bir pencere kapattýn
Ýçinde ben,
dýþýnda hayatým.
Aþk...
saf, temiz insanlarý sever diyorum da...
cevapsýz kalýyor bu düzen
Gurur dedin adýna
Yok ya!
Ya benimki?
Onu nerde býraktýn
Aþýk mýsýn sen..
Yok ya!
Deðiþmiþsin diyorlar;
Ya ’o’ diyorum..
Bir arýnýþ,
yeniden doðuþ
Belki baþka bir dünya!
Kim yazar ferasetimizi,
kaç mýsra baþarabilir bunu?
Seni þimdi baþkasý mý sevecek?
Baþkasý mý bilecek ?
Ne yani...
baþkasý mý seninle ölecek!
// Tekrar baþlamak için ölmek mi gerek //
ÞÝRÝN KELEBEK