Ümidim yol verir sabrýma her dem
Kýrgýn mahzunluðum yaðar baharda.
Sabrý kuþandýysan ey nefsim madem!
Gözyaþýnda güller yanmalý harda…
Gönül topraðýna tohum ekmeli
Þükür iþlemeli, çile çekmeli
Umudu yeþertip ömre dökmeli
Ve can yaþamalý yokluðu, varda.
Sevginin aksinde bir kýzýlyaprak
Düþünce, muþtuya bürünür toprak
Gel ey nefsim sabret! Ýsyaný býrak
Ruhunla savrulma derin sularda
Sabýr bir erdemdir müminlere has
Ýbadetin özü kulluk ve ihlâs
Doku defterini ondadýr halas
Ve öyle bir Rab ki, býrakmaz darda...
Züleyha Özbay Bilgiç
13 mayýs/Kütahya