YANGIN YERİNDEKİ KÜLLERİN ÜSTÜNDE...

Yangýn yerindeki küllerin üstünde,
Yürür gibiyim.
Ayaklarým daðlanýr gibi, caným acýyor,
Tabanlarým,toz duman içinde.

Bir tekme atýyorum sönmüþ bir þeylere;
Bir þeyler sýçrýyor yüzüme.
Gözlerim yanýyor, kapanýyor göz kapaklarým,
Yüreðimi,nasýl kapatmalýyým bu hengamede?

Seni görür gibiyim yanýklarýn arasýnda;
Saçlarýn mý yanýyor, bedenini mi yakýyorsun?
Bir þeyler oluyor sana,bir þeyler,
Bakamýyorum.

Yanýyorsun, yakýyorsun kendini,
Gri dumanlarýn arasýndasýn, kayboluyorsun.
Oysa nasýl korurdum, kollardým seni?
Yokluðumda, bir anda kayboldun beyazlýklardan.

Ne oldu sana, bedenin neden kömürleþiyor,
Neden bu acýmasýzca ateþe atýþýn kendini?
Yanýyorsun, farkýnda olmadan beni de yakýyorsun!
Yangýn yerindeyiz, sen içinde ben dýþýnda!

Oysa hep, karlarda oynardýn,
Dalgalarýn beyaz köpükleriyle oynaþýrdýn.
Yalnýz saçlarýnda vardý siyahlýklar,
Nedense þimdi, bedenin de simsiyah?

Dokunamazdým sana, kararýrsýn diye,
Simsiyahsýn, neden?
Yüzündeki pembelikler de yok olmuþ,
Kararýyorsun!

Çýkamýyorsun yangýn yerinden,
Ateþle oynaþý cümbüþündesin.
Hiçbir þeyi görmüyor gözün,
Yanýyorsun, bile, bile.

Bedenin isyan ediyor,
Duymuyorsun sesini.
Bir þeylerden, birilerinden intikam mý alýyorsun,
Sil baþtan baþlarým dediðin, hayattan mý?

Piþmanlýklarýn çaren olmayacak bir gün,
Kendi kendine acýyacak hale geleceksin.
Lanetli bataklýðýndan çýkamayacaksýn,
Yangýn yerinde, dumanýn çýkacak.

Tutamayacaðým simsiyah olmuþ ellerinden,
Kararmýþ yüzüne bile bakamayacaðým.
Göz kapaklarýn kapanacak utançtan,
Bu beyaz evreni göremeyeceksin.

Ne kendi benliðine, ne de bedenine acýmadýn,
Ruhunu tutsak ettin tutkularýna.
Sevgi dediðin deðer verdiðin her þeyi,
Yangýn yerinde yaktýn, yakýldýn.

Söndüremem!
Söndürmemeliyim de!
Sen, sen istedin yangýný,
Yaktýn iþte, yakýldýn da.

Gitmeseydin,
Ne bir þeyler yanacaktý, yangýn da olmayacaktý;
Ne sen yanacaktýn, ne de ben,
Boþuna yandýk ikimiz de, boþuna.

Mustafa Yýlmaz
30—4—2005








Sosyal Medyada Paylaşın: