Yalnýzlýk kör bir kuyu olur bazen.
Çeker alýr içine seni,
Býrakmak bilmez.
Birini görürsün kuyunun baþýnda.
Eðilir bakar derinlere... Seni görür.
Uzatýr ellerini, çekip çýkarmak için seni o karanlýktan.
Hiç düþünmezsin
ne olduðunu, kim olduðunu...
Hemen uzatýrsýn elini O’na.
’Yeter ki kurtarsýn beni bu kör karanlýktan’, diye...
Sýký sýký tutar elini, çeker çýkarýr seni gün ýþýðýna.
O zaman gerçekten görürsün O’nu ilk kez.
Sorular o zaman baþlar.
O karanlýkta uzatýlan el þimdi korkutuyordur seni.
Aydýnlýktasýndýr artýk.
Kuyunun dibinden bakmýyorsundur dünyaya.
Uzanan elleri hemen tutmuyorsundur.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.