Gece de kararýr, yýldýzlar da söner, Kör olur karanlýk. Karanlýk kendini göremez, Nereye gideceðini bilemeden… Bazen þiir’ler de biter, Sessizce gider.
Bazen gelmek istersin, gelemezsin. Bazen de gitmek istersin, kalýrsýn.
Kaplumbaðanýn kabuðuna çekildiði gibi çekilir bazen þiirler, Ýmgeler uçuþurken havada, Saklanýr tüm dizeler, Belki baþka þair’lere giderler ilham olmaya.
Bazen sen gelirsin, Bazen gidersin…
Þiirleþtirdiðim kadar büyüksün, Sessizleþtiðim kadar fazlasýn… Ben susarým, hep susarým, Bazen de kaçarým.
Evini terk eden kedi gibi giderim, Yaðmur da gelirim ben en çok, Üþürüm çünkü, kabuðum da kýrýlmýþtýr Gidecek bir evim yoktur.
Isýnacak bir yürek, Ellerimi koyacak bir kucak bulamam. Salyangozun yaðmurda çýkýþý gibi, Saklanýrým çimlerin arasýna.
Senin olduðun yer yeþil, Çimlerim benim evim. Senin olduðun yer cennet, Bu ýslak, tahta kulübe köþk.
Terk ettim yine evimi, Bir dahaki yaðmurda gelirim, Ýzin verdim o zamana kadar, Sevsinler seni!
Seni sevemezler aslýnda, Onlarýn gördüðü kiþi deðilsin ki, Seni içinle, dýþýnla gören bir benim, Benim gibi sevemezler iþte.
Yüreðine kaç kalp sýðar bilmiyorum, O da senin bileceðin bir þey, Ben sadece yaðmurlardan sorumluyum Bir de seni sevmekten Seni… Sadece Seni…
Yirmi Yedi Haziran Ýki Bin On Ýki 12 10 Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.